Młodociani Romeo i Julia w konserwatywnej Ameryce lat 60. ubiegłego wieku postanawiają uciec z miasta, by w pełni poddać się sile uczucia. Osiedlają się w jednym z prowincjonalnych miasteczek, myśląc że uda im się zagrzać tam miejsce na dłużej. Tymczasem ich śladem podąży pościg, a życie w miasteczku stanie na głowie. W filmie Andersona wystąpiła aktorska śmietanka Hollywood: drwiący ze swojego wizerunku czołowego macho współczesnego kina Bruce Willis, zabawny jak nigdy dotąd Edward Norton, Tilda Swinton i Frances McDormand, powracające do komediowego repertuaru, a także stali współpracownicy reżysera:  Bill Murray i Jason Schwartzman. Film zobaczymy podczas 3. American Film Festival w ramach retrospektywy twórczości Wesa Andersona.

„Autor Fantastycznego Pana Lisa, Pociągu do Dardjeeling, Genialnego klanu, Podwodnego życia... w każdym filmie konstruuje pociągający świat, którym włada jak dziecko zabawką. Jedna z cech tego kina, właściwa wielkim komicznym autorom, zwłaszcza Jacques'owi Tati, to pedanteria, mania szczegółu - urastająca do rozmiarów fetyszyzmu, ale przeniknięta duchem wolności.

Anderson umieścił akcję Moonrise Kingdom na cztery lata przed swoim urodzeniem. Film jest peanem na cześć tamtego czasu. Bawimy się w rok 1965. Mamy do dyspozycji wszelkie jego atrybuty, począwszy od mody i techniki, mnóstwa egzotycznych kolorowych przedmiotów codziennego użytku, magnetofonu szpulowego, plastikowego adaptera, na którym kręci się singiel Francoise Hardy Le temps de l'amour. Sama historia również wydaje się wzięta z ówczesnego kina: ucieczka dwojga młodych zakochanych, których bezskutecznie ścigają rodzice, drużyna skautowska, policja i groźna pani z "akcji socjalnej". Rozpętane zostają apokaliptyczne moce, potopy i pioruny - ale wiadomo, nic nie pokona miłości. (…)

U Andersona, jak u wielkich bajarzy kina, zabawa jest odpowiedzią na chaos życia. Centrum filmu stanowi sekwencja pikniku dwojga uciekinierów i scena ich pierwszego pocałunku, rozbita na poszczególnie fazy, skrajnie niesentymentalna, a przecież na swój sposób wstrząsająca. Ta niebywała, trudna do opowiedzenia scena budzi zazdrość, wydaje się obrazem jakiegoś innego, utraconego świata, innego życia, przedpotopowej cywilizacji XX wieku, którą odtwarzamy na ekranie jakby po wielkiej katastrofie, z ocalałych elementów. A już podwójne wzruszenie - niezależnie od komizmu tego pierwszego pocałunku - musi ogarniać kogoś takiego, jak ja, kto w przeciwieństwie do reżysera doskonale pamięta rok 1965.”

Tadeusz Sobolewski: Cannes 2012. Pierwszy pocałunek („Gazeta Wyborcza”)

„Wraz z tym tytułem groteskowy świat Wesa Andersona poszerzy się o kolejnych surrealistycznych bohaterów, a historia kina - o bodaj najoryginalniejszy melodramat od czasów romansu z King Konga.

Szybko rozpoznajemy te miejsca i przestrzenie. Uporządkowana, kolorowa posiadłość przypominająca domek dla lalek, śmieszne mebelki i jeszcze śmieszniejsze rytuały. Dwunastoletnia Suzy nie zdradza chęci buntu, ale w gruncie do niego wkrótce dochodzi. Dziewczynka ucieka z domu i spotyka się z Samem, skautem, na co dzień żyjącym w tak samo zrytualizowanym świecie, jak ona. Ich miłość jest silniejsza niż społeczne konwenanse i stosowane wobec nich nakazy. Choć pogoń za parą rozpoczyna się szybko i jednocześnie z obu stron - za Suzy ruszają jej rodzice, za Samem - dowódcy z całym zastępem chłopców - oboje będą bronić uczucia aż poleje się krew. Dosłownie.

Po raz kolejny część komediowych gagów opiera się na dużej świadomości warsztatu samego reżysera - jego wiedzy o montażu, scenografii czy kostiumach. Niesłychanie wystylizowany film bawi w jakiś tajemniczy i nieświadomy sposób, właściwie używając do tego wdzięku narysowanych na ekranie postaci i przestrzeni. Przez ten poskładany ze sprzecznych sygnałów film - raz komediowy, raz dramatyczny - idziemy przeczuwając rozwój fabuły, ale dając się emocjonalnie wciągnąć.”

Urszula Lipińska: (Cannes 2012) Moc miłości (stopklatka.pl)

Wes Anderson urodził się w 1969 roku w Houston w Teksasie. To jeden z najbardziej oryginalnych twórców komedii ostatniego ćwierćwiecza. Na studiach w Teksasie poznał Owena Wilsona, z którym postanowili zająć się filmem. Napisali razem scenariusz do komedii, której kilka pierwszych scen nakręcili i przesłali na festiwal w Sundance jako krótki metraż. Film obejrzał znany producent i reżyser James L. Brooks i postanowił pomóc nieznanym twórcom. Pod jego skrzydłami nakręcili Bottle Rocket, za który Anderson zdobył nagrodę MTV Movie Award. Ich drugi film, Rushmore, stał się sensacją dzięki świetnej roli Billa Murraya i debiutowi aktorskiemu Jasona Schwartzmana. Trzeci film napisany wspólnie z Owenem Wilsonem, Genialny klan, to ich największy dotychczasowy sukces komercyjny i artystyczny. Fantastyczny pan Lis był pierwszą animacją w dorobku reżysera. Dwa ostatnie filmy przyniosły Andersonowi nominacje do Oscarów.