Michel Gondry to francuski reżyser, pracujący w Ameryce. Jego film Zakochany bez pamięci przypomnieliśmy podczas 1. AFF we Wrocławiu (Dekada Niezależnych). Gondry jest reżyserem zarówno hollywoodzkich hitów (za scenariusz Zakochanego bez pamięci dostał Oscara), jak i teledysków (dla Björk, The Rolling Stones, Massive Attack, Lenny Kravitza, Sinéad O'Connor, The Chemical Brothers, Radiohead), czy nagradzanych filmów reklamowych i animacji. Współpracuje i przyjaźni się z Charliem Kaufmanem i Spikem Jonze.

Gondry dysponuje niezwykłą wyobraźnią, lubi zaskakiwać, pławi się w absurdzie. Z Charliem Kaufmanem w roli scenarzysty nakręcił swój pełnometrażowy debiut, satyryczną Wojnę plemników (Human Nature, 2001), pokazywaną na festiwalu w Cannes. Zakochany bez pamięci (Eternal Sunshine of the Spotless Mind, 2004) to również historia napisana przez Kaufmana, ciepły, wzruszający, momentami zabawny portret pary, która mimo przeciwności losu nie przestaje wierzyć w miłość. Jim Carrey, grający w filmie główną rolę, dowiaduje się, że jego była dziewczyna (Kate Winslet) wymazała z pamięci wszystkie związane z nim wspomnienia. Postanawia zrobić to samo z własną pamięcią. Odbywamy szaloną podróż po jego przeszłości.

Gondry sam napisał scenariusz kolejnego filmu, miłosnego komediodramatu z elementami fantasy - Jak we śnie (The Science of Sleep, 2006). Gael García Bernal wcielił się w nim w postać nieśmiałego grafika Stéphane'a, który potrafi manipulować swoimi snami. Gdy poznaje uroczą Stéphanie, graną przez Charlotte Gainsbourg, czyni ją obiektem idealnych fantazji. Jednak w realnym życiu nie potrafi nawiązać relacji.

Kolejne filmy: The Science of Dreams (2007) i Be Kind Rewind (Ratunku! Awaria, 2008) były pokazywane na festiwalach Sundance i MFF w Berlinie. W 2008 roku Gondry nakręcił jedną z części nowelowego filmu Tokyo oraz The Thorn in my Heart. W 2010 adaptował The Green Hornet.

Jego najnowszy film The We and the I, jak zwykle szalony, pełen uroku, autentyczny i śmiały formalnie, ze scenariuszem napisanym wspólnie z Paulem Prochem i Jeffem Grimshawem, jest wynikiem współpracy z grupą nastolatków z Bronxu. Bohaterami filmu, których role zagrali naturszczycy, są kończący szkołę uczniowie, pasażerowie szkolnego autobusu w ostatniej podróży przed wejściem w dorosłość.

Bezpośrednią inspiracją scenariusza były warsztaty, jakie Gondry prowadził z dzieciakami z Bronxu w ramach artystyczno-aktywizującego programu społecznego The Point. W filmie znalazły się ich własne zaimprowizowane przed kamerą historie, ściśnięte w klaustrofobicznym mikrokosmosie szkolnego autobusu, odzwierciedlającym rasowe podziały, kulturowe różnice i problemy obecne w większej zewnętrznej skali. Dynamikę akcji podkreślają, nieustannie wcinające się w nią, animacje albo fragmenty wideo pełniące rolę retrospekcji, wspomnień czy fantazji, oglądane przez bohaterów na smartfonach.

The We and the I miał premierę na ostatnim festiwalu w Cannes (Directors’ Fortnight). Film obejrzymy w sekcji Highlights 3. AFF.

Zwiastun

Cannes 2012: The We and the I – review (“The Guardian”)

The We and the I: Cannes Review (“The Hollywood Reporter”)

Strona reżysera