Podczas 4. American Film Festiwal pokażemy krótkie metraże bohaterki naszej retrospektywy, Shirley Clarke:

Dance in the Sun, 1953, 6’

Bridges-Go-Round, 1958, 7’

Skyscraper 1959, 21’

po seansie Roberta Frosta… (23.10) oraz po seansie Rzym płonie (26.10).

"Pierwsze jej produkcje z lat 50., nakręcone we wspólnie z mężem, Bertem oraz Willardem Van Dyke'iem - Taniec w słońcu (Dance in the Sun, 1953), Miłosna chwila (Moment in Love, 1957), Drapacz chmur (Skyscraper, 1959) i Wirujące mosty (Bridges-go-round, 1958) - to poetyckie etiudy. Zrealizowane na zamówienie (na targi Brussels World FaiI) Wirujące mosty są rodzajem studium montażowej choreografii. Kamera filmuje jeden obiekt z wielu punktów widzenia, tworząc niekonwencjonalny balet. Zmienny, jazzowy rytm, bezustanny ruch, wielość punktów widzenia, wszystkie te czynniki dawały wrażenie tańca. Do tego krótkiego filmu zostały napisane dwie partytury muzyczne: elektroniczną ścieżkę dźwiękową skomponowali Louis i Bebe Barron, a jazzową - Teo Macero. Zestawienie tak różnych stylów muzycznych zmienia diametralnie odbiór, czyniąc film jednocześnie swoistym studium relacji, jakie zachodzą między dźwiękiem a obrazem.

Z kolei Drapacz chmur to zabawny dokument o jednym budynku - Tishmann Building na 666 Fifth Avenue - zrealizowany z punktu widzenia jego pracowników. Przyprawiającym o zawrót głowy obrazom w ścieżce dźwiękowej towarzyszy beatnikowski poemat, utrzymany w jazzowym stylu, oraz piosenki i głosy aktorów grających budowlańców. W tej krótkiej formie Clarke udało się oddać szybki rytm i ducha Nowego Jorku, jednocześnie zmieniając schematyczny wizerunek przemysłowego pejzażu. W pierwszych filmach Shirley Clarke możemy dostrzec wyraźny wpływ choreograficznej koncepcji kina i idei montażu poetyckiego charakterystycznej dla wczesnych prac Mai Deren, prekursorki amerykańskiej awangardy filmowej. Artystki poznały się na początku lat 50., kiedy Clarke studiowała jeszcze taniec współczesny u choreografki Hani Holm."

(Urszula Tes, "Kino")